forum.nie.com.pl

Tymczasem Stefan nie mógł zapomnieć o nagiej wiedźmie na miotle w koronkowej koszulce, cały czas maił przed oczyma Jej gołe pośladki zaciśnięte okrakiem na kiju od miotły. Tak bardzo był zamyślony, że naga niewiasta w koturnach od Prady zapytała go – czym tak się zamyśliłeś. Stefan się ocknął z uroczego zamyślenia, znużonym wzrokiem spojrzał na nagą niewiastę w koturnach od Parady i powiedział zamyślonym głosem – właśnie przypomniałem sobie coś ważnego, muszę pędzić. Energicznie odwrócił się w stronę zachodzącego słońca, tam właśnie gdzie znikła mu z oczu o poranku naga wiedźma w koronkowej koszulce z zaciśniętymi okrakiem pośladkami na kiju od miotły i nagi, acz w oficerkach, szybkim krokiem wmieszał się w tłum warszawskich przechodniów zostawiając nagą niewiastę w koturnach od Prady z przerzuconym przez nagie ramię futrem z norek w kolorze białego wina samą pośród tłumu warszawskich przechodniów. Myślał już tylko o Pendolino, którym goły popędzi na zachód, w kierunku, w którym odlatywała na miotle, ochrypnięta od krzyków rozpaczy, naga wiedźma w koronkowej koszulce z pośladkami okrakiem zaciśniętymi na kiju od miotły.

Adam Barycki

...coś jednak Stefanowi nie dawało spokoju, czuł, że w jakiś sposób się sprzeniewierzył, potężny odgłos świeżo podkutych oficerek nie był w stanie zagłuszyć budzącego się w nim głosu sumienia, nie zdawał sobie sprawy, że ktoś tam, daleko za horyzontem odłożywszy miotłę staje za pulpitem sterowniczym, a palec ozdobiony tipsem przecudnym nieubłaganie zbliża się do szkarłatnego przycisku...

Tymczasem na wybrzeżu Jegomość w wiśniowych trzewikach ( z ochraniaczami) spotkał lokalnego rzezimieszka El Prolla. Nikt tak do końca nie wiedział czym zajmuje się El Proll. Jedni mówili, że handluje bronią, inni, że prowadzi szemrane interesy z rodziną Bonanno. Coś było na rzeczy, bo El Prollo woził się bentelyem i na każdym kroku otaczał go wianuszek międzynarodowych cyngli; IroBa zwanego Niemcem, i Parafona, który rzekomo topił swoje ofiary we wrzącym wosku.

Hornet był nadpobudliwym strzelcem wyborowym. Dawniej w służbach specjalnych, dziś przeszedł na ciemną stronę mocy. Czasem zdarzało mu się odstrzelić przypadkowego przychodnia, tylko dlatego że był brzydki. Stanax znowu włamywał się na strony departamentów obrony, specjalizował się w hakowaniach kont, czyszczeniu dysków twardych. Upodobał sobie Kanadę, stąd kanadyjscy internauci srali w gacie kiedy tylko pojawiał się w sieci.
Oba gangi walczyły o wpływy i najdroższe działki w europejskich stolicach. Nocne kluby, drogie panny, jachty.. wszystko było w ich zasięgu..

Nie wiedzieć czemu, Pendolino skręciło i zamiast na zachód, powiozło Stefana na północ. Wysiadł Stefan na dworcu nagi i bosy, ktoś ukradł mu w pociągu oficerki, i boso pomaszerował jeszcze bardziej na północ i tak o zachodzie słońca dotarł na wydmy, wziął głęboki oddech, a powietrze z dalekiej północy wypełniło mu płuca, zwymiotował. Pomyślał sobie Stefan – tak, z Norwegią nie ma żartów, śmierdzi gnijącą rybą i postanowił sobie nigdy nie zbliżać się do cuchnących Norwegów. Odwrócił się do cuchnącego plecami, a z piasku wystaje coś wiśniowego, poszturgał to bosą stopą, a to wiśniowe trzewiki, ucieszył się Stefan, obuł gołe stopy i zadowolony poszedł goły w wiśniowych trzewikach w kierunku łuny świateł nocnego miasta, im bardziej zbliżał się do łuny, tym bardziej narastał wielki harmider, niebiesko było od błysków świateł radiowozów, a poubierany tłum (nie goły, goli nie byli) szeptał w przerażeniu pomiędzy sobą, że kilka kobiet w burkach z okrzykiem – akbar Barycki – wywróciły na bruk uliczny Pana Oldera i ukradły Mu buty i teraz cała policja trójmiasta poszukuje okrutnych złodziejek. Wtedy Stefan doznał nieznanego mu wcześniej stanu, w głowie jego rodziła się myśl, był to dla Stefana stan tak nowy i dziwny, że zafascynowany poddał mu się całkowicie popadając w zadumę i dlatego nie zauważał absolutnie niczego, co wokół niego się dzieje.

Adam Barycki

Zatem działo się dużo, choć z pozoru nic.
Ot, przechadzał się krokiem leniwem gość w lakierkach, jakaś białogłowa przebiegla, jak ten ryś na wymarciu, szukając czegoś fascynującego dla swoich młodych, ktoś/coś- raczej małpa - wertował bez pośpiechu zasoby miejskiej biblioteki z zamiarem nieznanym... niby nudy... a przecież to wszystko już było! I jest. I zawsze będzie.

Stefanowi odbiło się jabłkiem i to wytrąciło go z głębokiej zadumy, tym jabłkiem, które zerwał na placu z drzewa tego, co miało owoce dobre do jedzenia, co było rozkoszą dla oczu jego i nadawało się do zdobywania wiedzy, dlatego zaraz udał się do najbliżej biblioteki, aby poznać dobro i zło. Ponieważ już kilka dni włóczył się nago z zakochanymi w nim do szaleństwa pięknymi kobietami upojonymi winem, to nie dziwota, że cały lepił się od brudu i nie tylko był to, brud moralny, oblepiony był jakąś lepką mazia, a do tego, w te dni wędrówki, poprzylepiały się do Stefana różne kolorowe papierki po cukierkach, stare podarte gazety i ptasie pierze, dlatego bardziej podobny był do małpy, niż do człowieka. W bibliotece Stefan bez pośpiechu wertował zasoby księgozbiorów z zamiarem, owszem, nieznanym ludzkości, ale Stefanowi znanym dobrze. Stefan podjął głęboko uzasadnione postanowienie uratowania ludzkości, nawet, gdyby musiał ją ratować wbrew jej woli, bo już Stefan wiedział, co jest dla ludzkości dobre, a co złe dla niej i wiedział Stefan, że w historii planety, już kilku próbowało ratować ludzkość, jednak nie potrafili ludzkości do dobrego przekonać, dlatego byli zmuszeni krwawo rozprawić się z opornymi na dobro i Stefan dobrze sobie zdawał sprawę z tego, że i jego nie ominie krwawa rozprawa z wrogami dobra, jednak postanowił sobie, że nie popełni błędu poprzedników i krwawej rozprawy ze złem nie zaprzestanie, dopóki ostatni człowiek będzie stąpał po ziemi, wybije wszystkich, aby dobro mogło wreszcie zatriumfować.

Adam Barycki

a moj Stefan , to wszystko pierdoli w leb i ma wyjebane na wszystko i mojego Stefana znakiem rozpznawczym jest wzroszenie ramionek...i manie wyjebane na wszystko.

_________________
Ceń słowa. Każde może być twoim ostatnim. S.J.L. weil...Alle sagten: Es geht nicht. Da kam einer, der das nicht wusste und der es einfach tat.

"Owszem... gdyby tak spalić ich planetę, zniszczyć miasta, być może dałoby się ocalić ideę miłości bliźniego..."

I chodził tu i tam Stefan w skradzionych wiśniowych lakierkach dumając nad znikomością bytu, szwendając się tędy i owędy, gdy usłyszał znajomy okrzyk "Haende hoch!" Pewien, że to jego stary przyjaciel z Waffen SS Division Viking nie oglądnął się za siebie tylko zgiął w pół i wypiął zachęcająco i poczuł tępe uderzenie w tył czaszki i ból wielki, a potem ciemność i tylko ciemność i nastąpiła jasność i podążył Stefan w stronę światła i ujrzał bramą zamczystą obwarowaną dwiema srogimi basztami z zębatym krenelażem na zwieńczeniu i wielkim napisem nad bramą pisanym gotykiem; Gotteshauptquartier. Przeszedłszy bramę oną, stanął przed schodami wzniosłymi zwięczonymi kolumnadą w stylu neonorymberskim. Na szczycie schodów onych stali srodzy wachmani w mundurach Waffen SS Leibstandarte Adolf Hitler i pochwycili Stefana i powlekli przed oblicze Furera Najwyższego I spojrzał Stefan w oblicze jego albowiem ujrzał Bronto w chwale i zadrżał, a obok w mundurze Reichsfurera SS stał Barycki, a przy nim obersturmbannfurer SS Golem i standartenfurer SS Ladaco o obliczach srogich i zaciętych i rzekł Furer głosem grzmiącym, a wyruchać mi ten kawałek psiego gówna kołkiem drewnianym a potem wrzucić do dołu z wapnem. Zadrżał Stefan i zmówił modlitwę o ratunek do generalissimusa Stalina ale na dalekim firmamencie ujrzał tylko wąsy ogromniaste i śmiech grzmiący usłyszał. I stało się jako rzekł Furer Najwyższy i wyruchali Golem i Ladaco Stefana kołkiem osinowem i wrzucili do dołu z wapnem.
Starykizior fecit.

_________________
Ceterum censeo Ukrainem esse Delendam