stanax pisze:
O tak. A jakie potrafią być cwane!
Znałam kiedyś osobiście uroczego kasztanowatego araba, Ermisa. Był to nie pierwszy lepszy wyścigowiec, był derbistą.
I ten skubaniec zauważył, że jak się zdenerwuje, to dziewczyna zajmująca się nim na co dzień w stajni uspokaja go, przytula, głaszcze po grzywie.
I draniulek nauczył się symulować. Na torze treningowym czasem wystarczyło, że jakiś listek spadł z drzewa, a on wpadał w udawaną panikę, wspinał się na tylne nogi i rżał rozpaczliwie. Opiekunka zaczynała go pocieszać i przytulać, on się uspokajał, ale za parę minut znów coś go "przerażało".
Ciekawe, że w czasie wyścigów, kiedy różnych niespodziewanych bodźców nie brakowało, był spokojny jak głaz.
