Jeżeli chodzi o Pink Floyd to jestem totalnym pojebem na ich punkcie. Nie chwaląc się, brakuje mi tylko 2 bootlegów - jednego z Londynu z 1969 r. z Jeffersoon Club (120 egz. - cena 10.000 GBP - nie stać mnie i drugiego z Monachium, nakład i cena podobna. Ale takie remastery bna siłę to mnie wkurwiaja. Mam DSOTM na vinylu, na CD i po remasterze (wydanie z 2010 r.). I ta z vinyla brzmi najlepiej. Przerabianie czegoś, co jest doskonałe jest durnotą. Nie powtarza się udanych doświadczeń! Chyba w zeszłym roku kumpel podesłał mi płytkę z remasterem Wish.... Dodano trzecią gitarę w tle, jakieś dzwoneczki, no, chujnia z grzybnią. Nic z ducha pierwowzoru, ani nowatorskości. Niech Gilmour weźmie bilobil i nagra coś nowego. Bo we Watersa już nie wierzę, pierdzieli farmazony totalne.