forum.nie.com.pl

Matko boska, wygląda na to, że Pan Barycki jest plagiatorem. Będę z nim musiał o tym poważnie porozmawiać.

1) Komunizm stoi na gruncie sowieckiego ustroju państwowego, który jakoby wciela w życie dyktaturę proletariatu. Wprawdzie komunizm głosi sojusz robotniczo-chłopski, ale w tym sojuszu klasa robotnicza jest „hegemonem”. Partia komunistyczna jest „najwyższą formą organizacyjną klasy robotniczej”, tym samym dyktatura proletariatu oznacza dyktaturę partii komunistycznej. Partia komunistyczna składa się z „zawodowych rewolucjonistów” albo z członków kasty rządzącej; jest to więc partia elitarna. Jest to monopartia; wedle słów Bucharina, w ustroju sowieckim mogą istnieć różne partie, ale tylko jedna u władzy, wszystkie inne w więzieniu. Komunizm jest tedy zaprzeczeniem demokracji.

Socjalizm stoi na gruncie demokracji, parlamentaryzmu i rządów prawa. Socjalizm jest ruchem mas pracujących, w którym robotnikom przypadają co prawda największe zadania (robotnicy są awangardą wszystkich mas pracujących), ale nie żądają oni za to dla siebie przywilejów. Socjaliści pojmują sojusz klasy robotniczej z chłopstwem i w ogóle z klasami pośrednimi szczerze.

2) Komunizm jest totalitarny. Dla komunistów wolność stanowi tylko „zrozumianą konieczność”.

Socjalizm respektuje podstawowe prawa człowieka. Wolność w rozumieniu socjalizmu jest zawsze wolnością dla inaczej myślących.

3) W rozumieniu komunistów internacjonalizm jest równoznaczny z patriotyzmem sowieckim. Związek Sowiecki jest jedyną ojczyzną proletariatu całego świata, w razie konfliktu między własnym krajem a Związkiem Sowieckim komunista jest obowiązany stanąć po stronie Związku Sowieckiego. Instrumentem komunistycznego „internacjonalizmu” jest armia sowiecka.

Socjalizm głosi prawdziwy patriotyzm i prawdziwy internacjonalizm. Socjalizm uznaje prawo każdego narodu do niepodległego bytu państwowego.

4) Komunizm dąży do zniesienia własności prywatnej wszystkich środków produkcji, transportu i wymiany.

Socjalizm nalega na uspołecznienie przemysłów kluczowych, nie widzi jednak potrzeby przejęcia całego życia gospodarczego na własność publiczną. Socjalistyczne planowanie gospodarcze da się pogodzić z istnieniem własności prywatnej w rzemiośle, w drobnym handlu oraz przemyśle drobnym, a nawet średnim. Ziemia powinna pozostać własnością indywidualną chłopską.

5) Przez własność społeczną komunizm rozumie jedynie własność państwową. W swej ostatniej pracy „Ekonomiczne problemy socjalizmu w ZSRR” Stalin domaga się nawet likwidacji własności kołchozowej i „podniesienia własności kołchozowej do poziomu własności ogólnonarodowej”, czyli państwowej.

Socjalizm oprócz własności państwowej zaleca różne inne formy własności społecznej: własność związków samorządowych, związków spółdzielczych, spółek mieszanych itd.

6) Komunizm jest centralistyczny. Socjalizm jest decentralistyczny i popiera wszelkie rodzaje samorządu: samorząd terytorialny, zawodowy, kulturalny itd.

7) Komunizm stoi na gruncie filozofii materialistycznej. Lenin pisał: „Marksizm to materializm filozoficzny”.

Socjalizm pozostawia swym zwolennikom całkowitą swobodę wierzeń religijnych i przekonań filozoficznych. W obecnym stanie nauki podział na filozofię materialistyczną i idealistyczną jest całkowicie przestarzały, czego komuniści nie chcą uznać.

8) Doktryną komunizmu jest „marksizm – leninizm – stalinizm”. Socjaliści odrzucają „leninizm” i „stalinizm”. Co do nauk Marksa, partie socjalistyczne pozostawiają swym zwolennikom całkowitą swobodę w ustosunkowaniu się do spuścizny Marksa i Engelsa. Miejsce tych nauk w rozwoju myśli socjalistycznej jest przełomowe, jednak podejście socjalisty do dorobku Marksa i Engelsa musi być naukowe, a więc krytyczne, a nie niewolnicze.

W sumie komunizm odbiera wolność, zaś socjalizm przynosi wolność. Socjalizm jest najwyższą formą demokracji. W dzisiejszym stanie rzeczy komunizmu w ogóle nie można uważać ani za socjalizm, ani za następny po socjalizmie etap rozwoju społecznego. Komunizm jest potworną karykaturą socjalizmu, jest jego zaprzeczeniem.
Przez dziesiątki lat komuniści głosili, że urzeczywistnienie socjalizmu drogą demokratyczną nie jest możliwe. Stąd też straszliwym ciosem dla komunizmu było objęcie władzy przez Partię Pracy w roku 1945 i sześć lat rządów socjalistycznych w Anglii. Przy utrzymaniu i pogłębieniu ustroju demokratycznego, przy pełnym poszanowaniu podstawowych praw człowieka, rząd Partii Pracy przeobraził gruntownie ustrój gospodarczy i społeczny w Anglii. Co prawda, tak jak w roku 1945 Churchill musiał podporządkować się woli wyborców i oddać rządy socjalistom, tak w roku 1951 Attlee musiał podać się do dymisji ze stanowiska premiera, gdy konserwatyści w wyborach uzyskali większość w Izbie Gmin. Jednak przeobrażenia społeczne, dokonane przez rząd socjalistyczny w latach 1945-1951 okazały się w ogromnej mierze nieodwracalne mimo zmiany rządu, a ponadto są wszelkie podstawy do przypuszczenia, że w następnych wyborach Partia Pracy powróci do władzy. Okazuje się zatem, że demokracja formalna stanowi drogę do socjalizmu nie tylko w teorii, ale i w praktyce.