forum.nie.com.pl

To jeszcze jeden cytat z Ziemiańskiego dla tych co próbują rozumieć nasze panie.



Andrzej Ziemiański, Pomnik Cesarzowej Achai

_________________

Wielkie nazwiska uprawdopodobniają największe idioty­zmy,
gdyż tłum ma naiwną pewność, że wielcy ludzie bredzić nie mogą.

Zbigniew Herbert

Ja powiadam: zero autorytetów. Mogą być upodobania.
Proszę mnie cytować, nie ma kopyrajta...

Ala ma kota.
Falski.

Nie pamiętam tytułu. Kot - morderca. Pięknie napisane, ale zabijcie mnie n- nie pamietam autora ani czegokolwiek innego oprócz tytułu(?) (felidae) Niesamowite to było dla mnie jak kotów nie cierpię...

Jasne:
Felidae

Kot znajomych był przekonany, że "Spierdalaj z mojego fotela" to jego imię. Jak to słyszał, to czule się łasił.

Mam tak jak mówię : przesuń się trochę bo mi niewygodnie...

A jakże.

Zresztą mój rodzony kot, który dostał na chrzcie świętym imię Kumpel, i tak ma w papierach, olewał to imię. Zero reakcji.
A kiedy najstarsza wnuczka wykrzyknęła na jego widok "Jaki śliczny malulek!", spojrzał na nią z takim wyrazem w oczach, który wszyscy kociarze świetnie znają. W ten sposób został Malulkiem, i tak ma do dzisiaj.

Dwie kotki moich przyjaciół noszą imiona Kropka i Kreska, nie ma to nic wspólnego z alfabetem Morse'a, ale niemal nieustannie bawią się w wojnę ze sobą ( są spokrewnione zresztą), tak więc machanie łapkami można uznać chyba za rodzaj nadawania...

No to znów cytacik o kotach.

Problem wielu właścicieli polega na tym, że nie znają się na kociej psychologii. Traktują kota tak, jakby był psem. Wydają polecenia głośnym, rozkazującym tonem. Jeżeli kot straci cierpliwość i postanowi się oddalić, obrzucają go obelgami i przekleństwami. Niektórzy nawet gonią go w górę i w dół schodów, do piwnicy albo na strych, na dach, na koniec domu i za miasto, wszystko z nadzieją, że zmuszą go do zatrzymania się i wysłuchania tego, co mają do przekazania. Jeszcze inni starają się podkreślić swój autorytet, rzucając w zwierzę poduszkami, butami, meblami i książkami telefonicznymi. Koty uważają tego rodzaju zachowania nie tylko za dziwaczne, ale za zwykłe marnowanie energii. Nie zanotowano jeszcze ani jednego przypadku trafienia w poruszającego się kota przez poruszający się obiekt rzucony ręką istoty ludzkiej, nawet jeśli ta istota jest gwiazdą koszykówki.

Narząd słuchu kota jest tak zbudowany, by ludzki głos mógł łatwo wpadać przez jedno ucho i wypadać przez drugie. Ucho po lewej stronie odbiera polecenie. Dźwięk przechodzi przez odpowiednie strefy mózgu, w których przekaz jest automatycznie odrzucany. Dźwięk zaczyna być teraz traktowany jako element niepotrzebny, którego należy natychmiast się pozbyć. Zostaje usunięty z głowy z minimalną stratą szybkości. Cały proces trwa tylko kilka sekund.

Stephen Baker "Jak żyć z neurotycznym kotem"