Gdy zaś nastała kawa, i rozeszła się po wszystkich domach pańskich, szlachty majętniejszéj i bogatszych mieszczan; dawano ją najprzód z rana z mlekiem i cukrem,
po któréj pijano wódkę, a herbatę jako sprawującą suchoty i oziębiającą żołądek, wcale zarzucono, policzono ją w liczbę lekarstw przeciw gorączce,
i do wypłókania gardła po ejekcyach, mianowicie z gwałtownego pijaństwa pochodzących.
Po każdym także stole dawano gościóm kawę jednym, z mlekiem, drugim bez mleka.
Tym trunkiem najulubieńszym raczyły się kobiety najwięcéj, tak z rana, jako téż po obiedzie i po wieczerzy,
osobliwie gdy w kompanii jakiéj albo pod czas tańców długo w noc dosiadywały; kto z mężczyzn chciał uniknąć wina, wstawszy od stołu, miał się do kawy,
było to albowiem nakształt przywileju zdrowia, że kto pił kawę, nie mógł być opprimowany winem.
Ale ten przywilej nie służył dłużéj jak do dwóch godzin, dobre i to, osobliwie, gdy złym winem pojono.

Historia fabryki Łomonosova sięga XVII wieku, kiedy to w Rosji symbolem prężnego rozwoju i nowoczesności było miasto St. Petersburg.

W pełnej euforii gospodarczej atmosferze w 1744 roku na mocy dekretu córki Piotra Wielkiego, Elżbiety powstała „Petersburska fabryka porcelany” Była ona pierwszym w Rosji i trzecim w Europie zakładem produkującym drogocenne „białe złoto”.

Na początku działalności fabryka opierała swoją produkcją na drobnych porcelanowych przedmiotach, takich jak flakony na perfumy dla cesarzowej Elżbiety.

W roku 1750 zaczęto produkować charakterystyczne porcelanowe figurki przedstawiające ludzi i zwierzęta. Ekskluzywne wyroby dostępne były jedynie dla wybranych związanych z dworem cesarskim osób.

W czasie funkcjonowania fabryka kilkakrotnie zmieniała charakter swoich wyrobów najczęściej uwzględniając gusta panujących władców. Wraz z wstąpieniem Katarzyny II na tron „Petersburską fabrykę porcelany” zmodernizowano i przemianowano na „imperialną fabrykę porcelany”. Kiedy porcelana przestała stanowić dobra przechowywane w skarbcu i trafiła do codziennego użytku, głównym projektantem został G.D. Rachette. Dzięki jego klasycznym projektom fabryka osiągnęła status jednego z największych osiągnięć gospodarczych w Europie.

W czasach panowania Katarzyny II fabryka produkowała bogato zdobione serwisy obiadowe, wychwalające dokonania cesarzowej, niektóre z nich składały się z ponad 1000 elementów.