forum.nie.com.pl

To akurat oczywiste, że nie masz zamiaru dyskutować. Doszedłeś do granicy absurdu, chcąc niejako narzucić własne gusta czytelnicze. Chociaż i to nie do końca prawda, bo stawiam dolary przeciwko orzechom, że lektura Tokarczuk jest ci obca, a ty jedynie jesteś ofiarą narodowej histerii. Ciężki idiota, któremu w prostym łbie się nie mieści, że Nobel dla Tokarczuk ma podłoże polityczne, podobnie jak Nobel dla Obamy.

A propos nazywania kogoś grafomanka, to ty nazwałeś tak mnie, spójrz powyżej. To chyba najlepszy dowód na to, że już niewiele ogarniasz.

Nie powinnaś dyskutować.
Zostaniesz główną antysemitką.
On będzie lał swoją nienawiść wmawiając reszcie, że to ty tak naprawdę nienawidzisz.
Zostaniesz tępą dzidą, głupia pizdą, tłumokiem, katolem, narodowcem, a na końcu antysemitą-faszystą. A on, bidulek, pokrzywdzoną, umęczoną mniejszością.
Tak się robi grunt pod ustawę 447.
Niech motłoch, mierzwa, patologia, nieudacznicy, beneficjenci 500+ czują się winni i płacą...płacą po wsze czasy.

Olgą Tokarczuk zainteresowałam się pod koniec lat 90-tych, kiedy przeczytałam "Prawiek i inne czasy".
Zachwyciłam się przede wszystkim jej polszczyzną. W zalewie tandety z ekranu i na ladach księgarskich
wyróżniała się przepięknym, klarownym językiem i stylem. A i próbą postrzegania świata nie tylko przez pryzmat własnego krótkiego nosa, ale z punktu widzenia różnych, nieraz biegunowo przeciwstawnych postaci.
I najważniejsze: uniwersalnością. Jej proza jest czytelna i zrozumiała w każdym zakątku świata, gdyż porusza zagadnienia uniwersalne, a nie lokalne.
Kolejny raz ze trzy lata temu, kiedy wpadły mi w ręce "Ostatnie historie", i z przyjemnością stwierdziłam, że trzyma poziom.

Do Nobla jej kandydatura była przedstawiana od ładnych paru lat, bardzo więc wątpię, aby miała podłoże polityczne.

Gdzieś tutaj padł zarzut, że jej twórczość nie podoba się pod względem gramatycznym. Nie bardzo to rozumiem.
Gramatyka nie jest do podobania, może być poprawna albo niepoprawna. Ale żeby uczciwie odpowiedzieć na zarzut, odświeżyłam sobie te dwie pozycje, które mam w domu, bardzo uważnie. Nie natknęłam się na żaden błąd gramatyczny, a jestem wyczulona na takie rzeczy.

Może temu komuś chodziło o nietypową składnię, ale język, niezbyt giętki, nie potrafił powiedzieć, co pomyślała głowa.

Nie czytałem niczego tej kobiety. W księgarniach nie byłem, w miejscowej bibliotece wybrane jak grzyby po łykędzie... Cos mi się obiło o uszy, jakieś przedruki w prasie, ale mało zainteresowany pewnie byłem. Miłosza też czytałem mało i z małym zrozumieniem, nie moje fale. Norwid - troszke tak , ale za trudne to pisanie, trzeba rozwikływać słowa. Nie pochylałem się. Czytam se Przybosia Powieści Ludu Rzeszowskiego, Reymonta, czytam se Nałkowską i Hłaskę... Nie czytam se , póki co - Tokarczuk.

_________________
Brak poczucia humoru nie zawsze jest dowodem powagi.

Już się wypowiadałam... Polszczyzna piękna. Tematyka - rzecz gustu.

A Ciebie Nickusiu zaczepiam, bo jesteś znawczynią Prusa i wielbicielką powieści Lalka.
Jak Ci się esej pani Tokarczuk "Lalka i perła " podobał?
Ciekawa jestem Twojego zdania.

ps. już machałam subtelnie Lalka i perłą przed Twoim nosem
ale nie zauważyłaś
więc teraz macham nachalnie

Też uwielbiam LALKĘ.
Wspaniała powieść.

Maniuśka, zauważyłam Twoje machanie, zarówno nachalne, jak i nienachalne
A nie wypowiadam się, bo Lalki i perły nie czytałam. Chociaż przyznaję, że Twoja rekomendacja bardzo mnie zachęca, i zaraz będę się uśmiechać do Pana Marka (Antykwariat Grochowski), żeby mi odłożył. jak tylko do niego trafi. Na półkach nie ma, już sprawdziłam.

Prus to rzeczywiście moja miłość od kilkudziesięciu lat.
Od niego się nauczyłam, że im mniej przymiotników, tym lepiej.
A Lalkę uważam za najlepszą powieść XIX wieku, bije na głowę nawet Balzaka.

ja tez nie czytalem zadnej ksiazki Tokarczuk, nawet nie wiem jakie tematy porusza w swoich publikacjach ale to calkowicie bez znaczenia, liczy sie tylko fakt ze Polska pojawila sie w swiatowej prasie przedstawiona w bardzo pozytywnym swietle

I z tego się cieszmy.

Nie mamy tak znowu wielu noblistów literackich.

Nie mogę odżałować, że komitet noblowski nie przyznał w swoim czasie nagrody Tadeuszowi Różewiczowi, też kilkakrotnie kandydującemu .
To moim zdaniem bardzo niedoceniany twórca, a szkoda, gdyż też jest uniwersalny, a przy tym wizjonerski.
Trudno, teraz już jest za późno.