Politycy PiS wychwalają bohaterstwo powstańców warszawskich, a potem publicznie ich poniżają
Latami budują mit Powstania Warszawskiego, jako słusznego i bohaterskiego zrywu, a potem z cynicznym uśmiechem próbują zniszczyć legendę jego uczestników. Wszystko dla politycznych celów.
Serce boli, dlaczego wydajecie takie okrzyki? Zastanówcie się, jak można? – mówił cztery lata temu generał Zbigniew Ścibor-Rylski, próbując uciszyć tłum, który w kolejną rocznicę Powstania Warszawskiego buczał i krzyczał na cmentarzu Powązkowskim.
Dziś serce boli, gdy się patrzy na to, jak traktowany jest sędziwy generał.
Ten najstarszy stopniem żyjący uczestnik Powstania ma 99 lat, jest ciężko chory, ale IPN mimo to żąda, by stanął przed sądem lustracyjnym i tłumaczył się z oskarżeń o współpracę z UB. Nie słucha wyjaśnień samego generała, który nie zaprzecza związkom z UB, ale twierdzi, że podjął współpracę na rozkaz swojego dowódcy z AK. Żeby uzyskiwać informacje, kim interesuje się urząd i żeby te osoby ostrzegać.
Nikt nie słucha zapewnień powstańców, którzy twardo stają przy swoim dowódcy, mówią, że wierzą w jego wersję.
Nie słucha powstańców prezydent Duda, gdy apelują, by „uciął tę chamską działalność IPN”, nie pozwolił na lustrację generała. Duda ma dla tych równie starych i kruchych co generał Ścibor-Rylski jedną odpowiedź: sprawa jest w sądzie. I koniec, żadnego ułaskawienia nie będzie, oświadczył niewzruszony, choć chwilę wcześniej składał powstańcom hołd, czcił ich heroizm, odwagę i męstwo, nazywał bohaterami polskiej wolności, naszym największym skarbem. Zapewniał, że „ma do powstania bardzo osobisty stosunek, a wspomnienia jego uczestników są dla niego jak Biblia”.
Z tą samą zaciętą i obojętną miną Elżbieta Jakubiak, była szefowa gabinetu Lecha Kaczyńskiego, oznajmiła w telewizji, że mit generała Ścibora-Rylskiego wkrótce runie, jak wcześniej wiele innych. Nawet nie musiała dodawać, że chodzi zwłaszcza o tych, którzy otwarcie krytykują metody działania PiS i prezesa Jarosława Kaczyńskiego. Przecież wiadomo, że kto ośmieli się przeciwko nim wystąpić, ten pożałuje. Będą mu, jak Lechowi Wałęsie, odbierać wszelkie zasługi, a potem spróbują je przypisać Lechowi Kaczyńskiemu.
Sędziwemu generałowi politycy PiS nigdy nie wybaczyli tamtego emocjonalnego wystąpienia na Powązkach. Ani tego, że przepraszał ludność cywilną Warszawy za to, że tak straszliwie ucierpiała w czasie Powstania, że – ich zdaniem – niszczył mit bohaterskiego i słusznego zrywu. Nigdy mu nie zapomnieli tego, że wielokrotnie do nich apelował, by nie robili z rocznicowych uroczystości politycznego spektaklu. Dlatego teraz próbują go u schyłku życia zniszczyć. Tak, serce boli, gdy się widzi krzywdę generała.
Ale serce boli także, gdy się patrzy na to, co dziś przeżywają inni powstańcy. Kiedy mówią o swoim upokorzeniu, bo wciągnięto ich w polityczną grę w sprawie tzw. Apelu Poległych, który pod naciskiem szefa MON Antoniego Macierewicz zamienił się w Apel Pamięci. Tylko po to, by mogło się w nim znaleźć nazwisko Lecha Kaczyńskiego i żeby sam Macierewicz mógł wygłosić wiernopoddańcze przemówienie, w którym opiewał „wolę, wysiłek i geniusz” świętej pamięci prezydenta. A przecież Lech Kaczyński owszem, zbudował Muzeum Powstania Warszawskiego, ale nie walczył razem z powstańcami, nie czołgał się razem z nimi w kanałach. Nie zasłużył na to, by jego nazwisko było odczytywane razem z nazwiskami tych, którzy polegli w czasie Powstania.
Ale jakie to ma znaczenie, skoro w Apelu Pamięci chodzi przede wszystkim o to, by się wykazać przed Jarosławem Kaczyńskim. Żeby mu udowodnić, że się jest gotowym do budowania Lechowi kolejnego pomnika. Dlatego Antoni Macierewicz nie przejął się zapewne tym, że szefowie stowarzyszeń powstańczych nie przyjęli od niego honorowych medali. On swoje zadanie wykonał.
Dla prezydenta dla Dudy też pewnie nie ma znaczenia, że na rocznicowe uroczystości w Muzeum Powstania Warszawskiego po raz pierwszy nie przyszło kilkoro powstańców. Bo – jak mówią – nie chcieli stać obok człowieka, który zgadza się na robienie z rocznicy politycznej szopki. Dla Dudy, co wielokrotnie udowodnił, liczy się tylko to, by zadowolony był jego polityczny mocodawca.
Serce boli, gdy się na to wszystko patrzy. Nie tylko ze względu na samych powstańców, starych, schorowanych, odchodzących jeden po drugim. Także ze względu na tych polityków, którzy publicznie wychwalają ich heroizm, a potem tak ich lekceważą. Którzy latami budują mit Powstania Warszawskiego, jako słusznego i bohaterskiego zrywu, a potem z cynicznym uśmiechem próbują zniszczyć legendę jego uczestników. Serce boli, gdy się widzi, jacy ludzie rządzą Polską.
http://m.newsweek.pl/opinie/72-rocznica ... 716,1.html
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
