forum.nie.com.pl

Prawica uzbrojona
01.10.2019MW (STRAJK.EU)
TwitterFacebookGoogle+
po zęby
Zza naszej zachodniej granicy dobiegają bardzo niepokojące wieści. Broń palna staje się narzędziem codziennego użytku dla skrajnej niemieckiej prawicy.
Rośnie też jej aktywność w popełnianiu przestępstw popełnianych z pobudek podyktowanych wartościami wyznawanymi przez te ugrupowania.
Podczas akcji wymierzonych w prawicowe ugrupowania, które wyznają ekstremalną ideologię, policja w 2017 roku skonfiskowała 1091 sztuk broni palnej. W 2018 roku (to są ostatnie dane Ministerstwa Spraw Wewnętrznych), podczas podobnych policyjnych akcji, broni okazało się o 61 proc. (!) więcej.
Dane, które niemieckie MSW przedstawiło, to odpowiedź na interpelację poselską deputowanego lewicowej Die Linke. Jaki rodzaj broni palnej znalazło się w rękach potencjalnych prawicowych bojówek? Pistolety, karabiny myśliwskie i wojskowe oraz materiały wybuchowe, broń biała, łuki i kusze. Mało tego, bron była ukryta i przechowywana w sposób świadczący o wysokim profesjonalizmie ukrywających, co wskazuje, że zbrojne działania są integralną częścią ideologii niemieckich prawicowców.
Jak informuje DW Polska Matthias Quent z Instytutu Demokracji i Społeczeństwa Obywatelskiego ocenił tę sytuację jako „przerażającą”, ponieważ dane MSW udowadniają, że skrajna prawica zbroi się w sposób planowy. Ocenia się, że gromadzona broń może być użyta przeciwko mniejszościom narodowym i religijnym, przeciwnikom politycznym i reprezentantom niemieckiego państwa.
Niepokój eksperta można zrozumieć – ponad połowa z 24 tysięcy prawicowych ekstremistów jest gotowa używać przemocy, jak informowało MSW Niemiec w maju 2019 roku.
Pierwsze sygnały, że sygnalizowane zagrożenie jest całkiem realne już są – stało się nim zabójstwo mera Karlsruhe Waltera Luebckiego. U podejrzanych o dokonanie morderstwa znaleziono 46 sztuk broni palnej.
Pozostaje otwartym pytanie, jakie są źródła pochodzenia broni i czy jednym z nich nie jest niemiecka armia, w której idee skrajnej prawicy też cieszą się powodzeniem, przynajmniej u części żołnierzy.

E tam. Iro potwierdzi, że Helmuty som genetycznie pokojowo nastawione,
a giwery im potrzebne do strzelania na wiwat podczas mszy rezurekcyjnej.
Łatwiej tam widać Mausera kupić, niż worek kalichlorku.

Jak ustaliła prokuratura, małżonkowie z Lublina zmontowali i przynieśli na Marsz Równości ładunki wybuchowe. Bomby rzucone w tłum mogły zranić wiele osób. Zdaniem prokuratury, nie można też wykluczyć, że doszłoby do śmierci wielu osób. W ocenie biegłych, ładunki były potencjalnie niebezpieczne.

Chcecie chleba, a nie konstytucji?
Potem specjaliści od zaciskania cudzego pasa przejdą do ofensywy – po „nie da się” nadchodzi „ale czego właściwie chcecie?”. Krystyna Janda i Maciej Stuhr będą potrząsali nad nimi mentalnym palcem przygany. Chcecie pieniędzy, chleba chcecie? Nie demokracji, nie konstytucji, nie sekularyzacji? Wolicie dyskutować o zapisach kodeksu Pracy, a nie o składzie Trybunału Konstytucyjnego? Ciągle jeszcze palicie w piecach węglem i śmieciami? No, jak tak można? Zawiedliśmy się na was, Polska was takich nie potrzebuje. Patrzcie, jak płacze.

Początek października, za chwilę czas decyzji, choose your fighter. Ci, którzy mówią nam, że nadal nie wolno nam podnieść głowy, a co dopiero pięści, stroją się w kolorowe piórka zbawców demokracji i w swoich marzeniach prowadzą nas przez pustynię ku oazie. Kłopot tylko w tym, że na pustyni jest mało wody i jedzenia, a do oazy daleko. Kłopot tylko w tym, że już powiedzieliśmy „sprawdzam” i już nie pozwolimy zwieść się obietnicom czekania latami na sprawiedliwy podział owoców pracy nas wszystkich. Mówimy, że ten czas jest teraz, oraz że i tak przyszedł za późno.

Metody dyscyplinowania obywateli, wszystkie te mapy podziału kraju na „ciemny, zacofany wschód” i „postępowy zachód”, te szantaże emocjonalne, że jeśli 500 złotych robi nam różnicę w budżecie, tośmy sprzedawczyki i targowiczanie, wszystkie te rozdzierania (drogich) szat i leżenie (medialnym) Rejtanem mają na celu jedno – sprawić, że wszyscy wrócimy w dawne koleiny, gdzie role od dawna były rozdane, a rekwizyty znane i sprawdzone. Do kraju „dobrych panów”, samosterownej gospodarki, rynku wolnego jak wiatr w Bieszczadach i zgranych sloganów o zasłużeniu na sukces, ciężkiej pracy i kołaczach, których powinno starczyć dla wszystkich, ale albo ich nie ma, albo są czerstwe.


Nie ma „dwóch Polsk”
Pomyśl o tym, kiedy kolejny raz powiesz, że ludziom, którzy stoją za ladą sklepu od szóstej, „nie chce się pracować”. Pomyśl o tym, kiedy uznasz, że 500+ to wynagrodzenie „za rozkładanie nóg”. Przypomnij sobie, płacąc piętnaście złotych za kawę w sieciówce, że ktoś na taką kwotę pracuje ponad godzinę, a jeszcze kilka lat temu musiał pracować trzy. Teraz, gdy ją pijesz.

Nie ma „dwóch Polsk”. Są wąskie, liberalne elity, które lata temu przyprawiły temu przymiotnikowi dość ohydną gębę. I są ludzie pracy, którzy muszą być za nią uczciwie wynagradzani i którzy nie będą już dłużej słuchali opowieści o tym, że niska płaca jest karą za brak zaradności, albo że z 1680 złotych na rękę można opłacić wynajem mieszkania i jeszcze odłożyć na przyszłość. Jeśli ktoś tworzy podział na linii my/oni, to te elity właśnie.


Samym chlebem żyje człowiek, a bez niego nie ma siły podnieść pięści, by walczyć o demokrację, ustrój, prawa mniejszości czy ograniczenie wpływu Kościoła.


Samym chlebem żyje człowiek, a zaprzeczanie temu zamienia te pięści w kamienie