PiS i tzw. opozycję (KOD,PO,Nowoczesna, "Razem) wiele łączy
Trafne porównanie Pana Profesora Łagowskiego: „Podział ideowy przebiega między prymitywną i ślepą rusofobią »Naszego Dziennika« a poprawną, jadowitą i świadomą celu rusofobią »Gazety Wyborczej«".
Znam jednych i drugich, środowisko KOD-PO-Nowoczesna, "Razem", niczym, ale to niczym nie różni się w obrzydliwej odrażającej, wręcz obsesyjnej rusofobii od środowiska PiS-Kukiz-Radio Maryja.
Choć jedni drugich mają w pogardzie, a pierwsze środowisko z poczuciem inteligenckiej wyższości uznaje się za światłe, to tak samo idiotycznie wzajemnie się obrażają, oskarżeniami o działanie na rzecz Rosji. Wszędzie wietrząc jej wpływy, spiski, hakerów oraz obsesyjnie siejąc nienawiść do prezydenta Putina.
Wy z KOD-PO-Razem-Nowoczesnej, tak walczący z antysemityzmem, germanofobią , jesteście odrażająco ksenofobiczni rusofobiczni i czas aby Wam ktoś to w oczy powiedział. Bo zapewne świetnej książki prof Łagowskiego nie czytaliście, "GW" nie rekomendowała prawda?
Polska chora na Rosję - głos trzeźwości w pijanym domu
W bieżącym numerze tygodnika „Przegląd” znajduje się obszerny tekst prof. Bogdana Góralczyka, dyrektora Centrum Europejskiego Uniwersytetu Warszawskiego nt. książki prof. Bronisława Łagowskiego pt. „Polska chora na Rosję”. Poniżej niewielkie fragmenty wspomnianego tekstu:
Polskie myślenie o polityce światowej jest stadne, powierzchowne, nierzadko też, jak ostatnio, wysoce emocjonalne, a nade wszystko zaściankowe. W wymiarze strategicznym nie ma czym się chwalić, nie ma powodów do dumy. Tym bardziej że dzieje się to w czasach, gdy pojawiają się poważne powody do głębszej refleksji, a nawet zmartwienia. W Białym Domu zasiadł Donald Trump, który z punktu widzenia dotychczasowych, liberalnych w polityce i neoliberalnych w ekonomii, dogmatów zachowuje się jak słoń w składzie porcelany, podważając je na zawołanie. Na całym świecie, u nas też, przychodzi czas strategicznego i geostrategicznego namysłu, a nie pięknoduchostwa i bujania w obłokach, czego w Polsce mamy aż w nadmiarze.
W takim kontekście pojawienie się książki Bronisława Łagowskiego „Polska chora na Rosję” trzeba uznać za wydarzenie rzadkiej urody i mocy – głos trzeźwości w pijanym domu. Owszem, jeśli chodzi o Rosję i Wschód, ma jeszcze Łagowski intelektualnego i duchowego druha, Andrzeja Walickiego, którego kilka tekstów włącza nawet do tego tomu na równi ze swoimi. Tyle że Walicki, również w publikowanych pamiętnikach i listach, jest – by tak to ująć – mocno akademicki, podczas gdy Łagowski ma temperament polemisty i cięte pióro felietonisty, często ostre niczym skalpel chirurga. Fakt, że na okładce pojawia się pochlebna opinia o nim samego Kisiela, jest tego potwierdzeniem.
Ten tom, podporządkowany tematycznie tytułowej Rosji (z całym Wschodem jedynie w tle, no, może nieco inaczej jest w przypadku Ukrainy), pozwala nam Autora zrozumieć, jeśli się zechce. (…) Nasz kłopot z Rosją ma zdecydowanie ponadpartyjny wymiar. Nawet gdy u władzy była lewica, starała się – jak wielokrotnie powtarza Łagowski – przypodobać tym, którzy faktycznie rządzili po 1989 r., czyli dwóm nurtom Solidarności. Wpadliśmy w syndrom ładnie brzmiący językowo, ale przeklęty politycznie, ujęty terminem PO-PiS. (…)
W efekcie nasz głęboki antyrosyjski kompleks, przykryty frazesami i karmiony ksenofobią, jest nadrzędny i wygląda tak, jak to celnie ujął Łagowski: „Podział ideowy będzie przebiegał między prymitywną i ślepą rusofobią »Naszego Dziennika« a poprawną, jadowitą i świadomą celu rusofobią »Gazety Wyborczej«” (podkreślmy, to słowa napisane w październiku 2008 r., a nie dziś). Skąd to się bierze? A stąd. Kto jest dziś – zdaniem Łagowskiego – polskim „Narodem” teraz, w czasach pokoju i demokracji? „Post-Solidarność”, nikt więcej. Nie jesteśmy na razie w stanie wyrwać się z tego insurekcyjnego w duchu i przesłaniu klinczu politycznego, ideowego, a nawet mentalnego.
(…) Takie poglądy, co częste u tego Autora, to dla polskich elit rządzących i medialnych anatema. Łagowski nie ma szans być w głównym nurcie, a tym bardziej stać się doradcą jakichś decyzyjnych kręgów (choć bardzo na to zasługuje, lecz trzeźwo się o taki status nigdy nie ubiegał). Jednakże jego nieortodoksyjne, a tak przenikliwe sądy warto brać pod uwagę, przynajmniej dzisiaj, gdy poprzedni kanon się chwieje, a przyszłość staje nieprzewidywalna, co Polskę, kraj mimo wszystko buforowy, znowu stawia w przeciągu dziejów.
Bronisław Łagowski, Polska chora na Rosję, Oratio Recta, Warszawa 2016
