forum.nie.com.pl

7 sierpnia 2017 r. rosyjski wywiad otrzymał informacje, że pod Deir Ezzor odbędzie się spotkanie lokalnych liderów Państwa Islamskiego (IS) w związku z zaskakującym przełamaniem trzyletniego oblężenia miasta. Dotarcie wojsk zmechanizowanych tzw. Tiger Force oraz 5. Legionu SAA (syryjska Armia Arabska) nad Eufrat oznaczało zagrożenie dla ostatnich bastionów IS w Syrii – nowej nieformalnej stolicy – Al Mayadeen, strategicznego Al Bukamal oraz groźbę okrążenia sił znajdujących się w centralnej Syrii, gdyby SAA zdecydowała się na uderzenie w kierunku północnym.

Stąd w spotkaniu rzekomo uczestniczył sam szef sztabu Państwa Islamskiego – Gul Murad Halimow (Gulmurad Halimov). Halimow objął funkcję po swoim poprzedniku - zabitym w nalocie w lipcu 2016 r. w Sharkat w Iraku – Omarze al-Sziszani (Sziszani). W bombardowaniu pod Deir Ezzor zginął emir Deir Ezzor, odpowiedzialny za finanse i relokację zagranicznych bojowników - Abu Muhammad al-Szimali. Halimow został ciężko ranny (lub zginął, do tej chwili nie pojawiło się jeszcze potwierdzenie).

Halimow – to były szef sił specjalnych Tadżykistanu – szkolony w USA przez siły specjalne i Blackwater. Kiedy tajemniczo zniknął w 2015 r. nikt nie przypuszczał, że wkrótce potem pojawi się na wideo – już jako żołnierz, i to wysokiej rangi, Państwa Islamskiego. Z tego punktu widzenia obaj „ministrowie wojny” mają wiele wspólnego. Obaj pochodzą ze Środkowej Azji, obaj to byli żołnierze służb specjalnych, szkoleni przez USA; Sziszani dosłużył się jedynie funkcji sierżanta podczas gdy Halimow był pułkownikiem.

Rola bojowników z Kaukazu i Środkowej Azji, którą odgrywali i odgrywają w wojnie w Syrii, Iraku, Afganistanie, a nawet w Pakistanie, jest znacząca. Również w nowej fali zamachów w Turcji i ostatnio w Rosji pojawiają się struktury i powiązania, które od dawna nie były aktywne na polu terrorystycznym. Wystarczy wspomnieć, że do zamachu w Petersburgu, przeprowadzonego przez Akbarżona Dżaliliewa z Osz w Kirgizji – przyznała się Al Kaida Islamskiego Magrebu.

Bojownicy z Kaukazu w Syrii i Iraku

Do najbardziej znanych kaukaskich bojowników w Syrii niewątpliwie należał Abu Omar al Sziszani (Sziszani). Urodzony w Gruzji Czeczen (Kist) nazywał się Tarkan Taimurazowicz Batiraszwili. Podczas wojny w Czeczenii gruzińskie służby specjalne prowadziły rekrutację i szkolenie wybranych Czeczenów, którzy byli wysyłani do Czeczenii do walki z wojskami rosyjskimi. Tak został zrekrutowany i wyszkolony brat Tarkana – Tamaz – przy okazji pozwolono też zaciągnąć się Tarkanowi. Obaj brali udział w wojnie w Czeczenii, również w obronie Groznego. Po powrocie do Gruzji, już jako żołnierz armii gruzińskiej (i rzekomo zrekrutowany funkcjonariusz wywiadu wojskowego) Batiraszwili był szkolony w 2006 r. przez amerykańskie jednostki specjalne. Współuczestnicy kursu twierdzą, że był znakomitym studentem.

Podczas wojny z Rosją w 2008 r. miał wykazać niezwykłe talenty w prowadzeniu wojny partyzanckiej i dywersji przeciwko nacierającym jednostkom rosyjskim.

Po wojnie, został aresztowany za nielegalne dostarczanie broni, prawdopodobnie partyzantce walczącej jeszcze na terytorium Czeczenii i skazany na 15 miesięcy więzienia.

Po wyjściu z więzienia Tarkan wyjechał do Turcji, gdzie rozpoczął formowanie własnej grupy spośród przybywających przez Turcję do Syrii Czeczeńców i innych bojowników, a często też po prostu uciekinierów z Kaukazu.

W Syrii osiedlił się w Hraytan pod Aleppo. Tam sformował własną brygadę: Kataib al-Muhadżirin, która początkowo walczyła jako jednostka podległa grupie Dżajsz al-Muhammed.

26 marca 2013 r. trzy jednostki składające się w przeważającej części z mieszkańców Kaukazu, ale również Tadżyków, Szwedów, Francuzów (byli wśród nich również Polacy) : – Kataib al-Muhadżirin, Kataib Khattab, Dżajsz al Muhammad utworzyły wspólną Dżajsz al-Muhadżirin wal Ansar (dosł. Armię Emigrantów i Wspierających) – JMWA. Warto wspomnieć, że nazwa nawiązywała do historii życia Proroka Mahometa. Muhadżirin (emigranci) – tak nazywano tych, którzy powędrowali z Mahometem z Mekki do Medyny, Ansar – (wspierający) to ci mieszkańcy (lokalni) Medyny, którzy wsparli go na miejscu.

Już w marcu 2013 r. wewnątrz grupy doszło do sporu między Omarem al Sziszanim i jego zastępcą, Seyfullahem. Oficjalne oskarżenia dotyczyły bluźnierstwa i niekoranicznego takfirizmu, ale istotą sporu była tak naprawdę kwestia przyłączenia się lub nie, do ISIS.

Abu Omar al Sziszani zasłynie wówczas zaplanowaniem i błyskawicznym przełamaniem obrony oblężonej przez blisko rok syryjskiej bazy lotniczej Menagh (w Północnym Aleppo, niedaleko od Azaz).

Na początku listopada 2013 r. Ayman al Zawahiri oświadczył, że rozwiązuje ISIS i nie zgadza się na podporządkowanie oficjalnej Al Kaidy w Syrii – czyli Dżabat al Nusry - jej irackiemu odpowiednikowi działającemu wcześniej pod nazwą Islamskie Państwo w Iraku. Na tle tego sporu doszło również do pęknięcia w samej JMA. W listopadzie 2013 część członków JMA (JMWA), na czele z Omarem al Sziszanim, podporządkowało się ISIS. Również część wojsk Dżabat al Nusry przeszła na stronę ISIS.

Od tej pory Omar Sziszani został oficjalnie emirem ISIS w Północnej Syrii.

Po błyskawicznym przejęciu Raqqa z rąk innych grup rebeliantów, Sziszani będzie dowodził zdobyciem Al Bab, następnie ofensywą ISIS nad Eufratem i zajęciem (przynajmniej częściowym) Deir Ezzor.

Po śmierci w czerwcu 2014 r. Abu Abdul-Rahmana al-Bilawi al-Anbari, dotychczasowego szefa sztabu ISIS, Abu Omar zaczął występować w materiałach wideo ISIS jako „dowódca wojskowy”. Był charyzmatycznym przywódcą i według informacji z 2014 i 2015 r., jego obecność w IS (w które przekształciło się ISIS) było podstawowym czynnikiem przyciągającym kolejnych rekrutów z Kaukazu, przede wszystkim do IS, a nie do Dżabat al-Nusry czy też do JAMWA.

Omar al-Sziszani dowodził też blitzkriegiem IS w prowincji Anbar i Niniwie, zwieńczonym zajęciem Mosulu. Jego słynne zdjęcie przy zdobycznym Humvee znajdowało się na pierwszych stronach gazet wszystkich światowych mediów.

Warto przypomnieć, że IS siłami ok 1–1,5 tys żołnierzy, rozbił a właściwie rozgonił dwie zmechanizowane dywizje irackie, a następnie zajął blisko milionowe miasto – Mosul. Dane dotyczące klęski były przez prawie dwa lata marginalizowane w mediach lub świadomie przemilczane. Dopiero w 2016 r. premier Abadi przyznał, że w samej operacji ISIS na Mosul – Irak stracił (a IS przejął) – 2300 Humvee. Abramsy zdobyte w Hit, Humvee oraz ciężkie amerykańskie haubice były potem z powodzeniem używane nie tylko do walk w Iraku – ale dzięki błyskawicznym manewrom przerzucania sił z jednego teatru wojny na drugi – do zdobywania kolejnych baz słabiej uzbrojonej i zdemoralizowanej masowymi dezercjami armii Assada.

Omar al Sziszani był „zabijany” przez USA wielokrotnie. Ostatecznie zginął w Shirqat pod Mosulem w czerwcu 2016 r. Jego śmierć potwierdziło oficjalnie Państwo Islamskie.

Od lat liczne organizacje pozarządowe informują o alarmującej skali prześladowań chrześcijan na całym świecie. Na szczególne niebezpieczeństwo narażeni są wyznawcy Chrystusa zamieszkujący regiony Iraku, Syrii oraz Afryki Północnej, w których islamscy terroryści zmierzają do całkowitej eksterminacji wszystkich mniejszości religijnych.

W lipcu br. Instytut Ordo Iuris opublikował raport, w którym wskazywał na ludobójczy charakter działalności Państwa Islamskiego oraz apelował o ustanowienie międzynarodowego trybunału karnego ad hoc do osądzenia zbrodni popełnianych przez bojowników ISIS.

W przyjętej rezolucji Rada Bezpieczeństwa stwierdza, że terrorystyczna działalność ISIS, a zwłaszcza ekstremistyczna ideologia oraz motywowane religijnie zbrodnie stanowią zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Rada potępia porwania, gwałty i mordy popełniane przez islamskich terrorystów i uznaje, że noszą one znamiona zbrodni przeciw ludzkości, w tym ludobójstwa.

Rada Bezpieczeństwa poleciła również Sekretarzowi Generalnemu utworzenie międzynarodowego Zespołu Śledczego ze Specjalnym Doradcą na czele, który wesprze irackie władze w zbieraniu i zabezpieczaniu dowodów zbrodni Państwa Islamskiego. Materiał dowodowy zebrany przez Zespół Śledczy ma być podstawą do wytoczenia procesów sądowych przez irackie organy ścigania. Tym samym Rada Bezpieczeństwa pozostawiła wymierzenie sprawiedliwości islamskim zbrodniarzom prokuraturze i sądom w Iraku, rezygnując z ustanowienia międzynarodowego trybunału ad hoc do ścigania zbrodni ludobójstwa ISIS.

Mimo, że ostatnia rezolucja Rady Bezpieczeństwa stanowi jedynie częściową realizację postulatów Instytutu Ordo Iuris oraz innych organizacji pozarządowych, zdaniem Instytutu stanowi ona krok milowy w przeciwdziałaniu prześladowaniom chrześcijan oraz innych mniejszości religijnych. Co więcej, w rezolucji przewidziano możliwość dla rozszerzenia międzynarodowego śledztwa o inne państwa, w których ISIS popełnia swoje zbrodnie. Zgodnie z ustępem 11 rezolucji, każde państwo członkowskie ONZ, w którym Państwo Islamskie dopuściło się zbrodni przeciw ludzkości, może za zgodą Rady Bezpieczeństwa wystąpić do Zespołu Śledczego o ich zbadanie.

Historyczna rezolucja Rady Bezpieczeństwa świadczy o zmianie w postawie społeczności międzynarodowej, która dotychczas unikała jednoznacznych i konkretnych działań wobec okrucieństw islamskich terrorystów. Decyzja o powołaniu Zespołu Śledczego otwiera ścieżkę do kolejnego kroku w kierunku skutecznego ścigania zbrodniarzy odpowiedzialnych za eksterminowanie chrześcijan – utworzenia międzynarodowego trybunału karnego do spraw zbrodni Państwa Islamskiego.

Instytut Ordo Iuris uruchomił petycję do Prezydenta Andrzeja Dudy o utworzenie międzynarodowego trybunału karnego ad hoc do ścigania zbrodni ludobójstwa ISIS.