Jeśli ktoś wrażliwy obejrzał wczoraj radzia u lisa (celowo małą literą), to i nie dziwota, że mu ciśnienie skoczyło.
Ja patrzyłem przez kilka minut jak radzio łgał i zastanawiałem się nad motywacją do perorowania w takim tonie.
Odniosłem wrażenie tylko, że całkowicie brak mu przekonania do własnych słów, bo jakoś ciężko wypełzały mu z organu mowy, jakby przez jakieś grzęzawisko szły. Ale dał radę! Poszło w eter. No, niechaj ciemny lud wie co państwo chcą by wiedział.
Zastanawiam się nieraz co motywuje człowieka na bądź co bądź stanowisku do opowiadania takich bredni. Czy widzi w tym własną korzyść tylko, czy ktoś coś ma na niego i robi co karzą, czy to zwykła choroba? A może wszystko naraz?