Trafne spostrzeżenia z FB.
Tomasz Kozak
Dwa tygodnie temu pisałem, że nauczyciele nie są gotowi na radykalizację protestu — jest na nią gotowy reżim. Dziś ZNP zawiesza strajk, a PiS dodaje „insult to injury”, przepychając łamistrajkową spec-ustawę. Tym samym po raz kolejny ujawnia się kluczowy dziś problem opozycyjnego społeczeństwa obywatelskiego, symptomatycznie prześlepiany przez opinię publiczną. Społeczeństwo to ma puste szuflady: brakuje tam instrukcji oporu, podręczników dla bojówkarzy, szyfrogramów dla sabotażystów. Oprócz tej „prozy” — czyli scenariuszy typu A, B, C i planów awaryjnych — brakuje też afektywnego paliwa: prawdziwego gniewu i zaciętości, bez których szybko wypala się strajk. Po co więc było doń przystępować? To pytanie nie tylko do Sławomira Broniarza. To także pytanie do samych strajkujących (Broniarz to w końcu emanacja społecznej oddolności), a wreszcie do tych (do nas?) wszystkich, którzy próbowali strajk wspierać (ewidentnie nieskutecznie). Sensowna odpowiedź może być tylko jedna: do protestów przeciwko reżimowi powinni przystępować tylko ci, którzy są gotowi uderzać w newralgiczne punkty struktury społecznej; wiedzą kiedy i jak to zrobić — i nie odpuszczą, nie cofną się przed eskalacją konfliktu (ponieważ najpierw zmierzą zamiary na siły, nie zaś odwrotnie).
Tymczasem nasza strona barykady to wciąż „slow learner”: po czterech latach rządów Kaczyńskiego dominuje wiara w skuteczność marszy ze świeczkami i kurtuazyjnej krytyki reżimu, która nie naruszy jego prawa do „ochrony wizerunku”. Dziś doszła jeszcze fikcja szlachetnego strajkowania: polubownego, bez chwytów poniżej pasa. Wbrew pobożnym życzeniom komentatorów, w trakcie minionych trzech tygodni nie narodził się zatem ruch społeczny, skutecznie redefiniujący układ sił w Polsce. Przeciwnie — protest nauczycieli okazał się kolejnym świadectwem deficytu ikry, jaki upośledza zdezorientowanych obywateli, anemicznie kontrujących posunięcia władz. Do dezorientacji dochodzi też demobilizacja. Ja wprawdzie wciąż fantazjuję, że Międzyszkolne Komitety Strajkowe rozpalą strajk na nowo — już jutro! — demon deziluzji jednak wskazuje ogarek, który zazwyczaj stawiamy w kapliczce „spokoju społecznego”. W końcu nie jest jeszcze tak źle, więc po co się burzyć? Kto wie, czy nie taka właśnie maksyma zdeterminuje zasadnicze wybory, jakich opozycyjni Polacy dokonają w najbliższej przyszłości.
|
13+ to utopia i prosta droga do greckiego scenariusza. Można nawet przedstawić na to wiele dowodów co nam grozi, że pieniędzy tak naprawdę nie ma. Niestety nic to nie da, bo Polak myśli innymi kategoriami. Co chwyci dziś to jego. A to, że jutro zabraknie........
