Ale warto też pamiętać o tym, że skargi przeciwko władzom poszczególnych krajów są jednym z praw, które przysługują nam jako obywatelom, politykom czy członkom związków zawodowych. Polska podpisała wiele międzynarodowych dokumentów prawnych dotyczących praw człowieka i obywatela, a obowiązkiem każdej władzy jest przestrzeganie ich. Do samego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu co roku z Polski spływa ponad 2 tys. skarg i mało kto zarzuca osobom skarżącym się, że są „antypolskie”, a przecież za przegrane procesy płaci właśnie polskie państwo. Również związki zawodowe odwołują się do instytucji europejskich, wskazując na przykład na łamanie rozmaitych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy. Wiele organizacji pozarządowych powołuje się na stanowiska Komisji Europejskiej, która niekiedy broni bardziej korzystnych rozwiązań dla mieszkańców Polski niż nasze rządy. Skargi kierowane są też do wielu agend Organizacji Narodów Zjednoczonych czy do Amnesty International. Atakowanie tych skarg jako „uderzających w Polskę” to umacnianie wizji Polski jako kraju zamkniętego, autorytarnego i nacjonalistycznego. Można jeszcze zrozumieć, że takiej wizji kraju broni ksenofobiczne, ultraprawicowe Prawo i Sprawiedliwość, ale trudno pojąć, że podpisują się pod nim również partie centroprawicowe, liberalne czy nawet lewicowe.

Zamiast wraz ze swoimi sojusznikami europejskimi atakować autorytarną władzę, polska opozycja dała się zaszantażować zaściankowej, nacjonalistycznej narracji obozu rządzącego. W ten sposób wysłała mocny sygnał, że my jako obywatele nie możemy na nią liczyć w sporze z rządem, że szantaż jedności narodowej działa mocniej niż realne problemy wielu środowisk będących ofiarami nagonek Prawa i Sprawiedliwości. Rolą opozycji jest krytykować władzę i kreślić wobec niej alternatywy. Niestety tym razem europarlamentarzyści PO, PSL i SLD okazali się przystawkami rządu