nick pisze:
Byłam naocznym świadkiem cudu na Muranowie. Miałam 7 lat.
Akurat wracałam z Mamą i Babcią z rodzinnej wizyty, zobaczyłyśmy tłum ludzi w większości klęczących.
Moje damy starsze jako osoby ciekawe świata rozpytały, co się dzieje, i zaczęły się wgapiać w wieżę św. Augustyna.
Nic nie wyślepiły. Babcia - osoba wierząca - powiada, że nic nie widzi. Na to jedna z klęczących pouczyła ją: "Bo to trzeba być godnym, proszę pani!"
Mama zaś powiada do mnie (miałam odczucie, że nieco sarkastycznie): "Córciu, ty jesteś dziecię niewinne, powiedz czy coś tam widzisz?"
Przyglądałam się bardzo rzetelnie, i wreszcie powiadam z żalem i zgodnie z prawdą, że nic wcale.
No a kupa tych rozmodlonych ludzi pokazywała sobie roztrzęsionymi rękami wieżę "Tam, z lewej strony! O, znów się pokazała!"
No i tak to jest z tymi widzącymi.
Na marginesie: przysięgam, ze byłam wtedy naprawdę niewinnym dziecięciem, poza umiarkowanym pyskowaniem nie miałam żadnych grzechów.
Akurat wracałam z Mamą i Babcią z rodzinnej wizyty, zobaczyłyśmy tłum ludzi w większości klęczących.
Moje damy starsze jako osoby ciekawe świata rozpytały, co się dzieje, i zaczęły się wgapiać w wieżę św. Augustyna.
Nic nie wyślepiły. Babcia - osoba wierząca - powiada, że nic nie widzi. Na to jedna z klęczących pouczyła ją: "Bo to trzeba być godnym, proszę pani!"
Mama zaś powiada do mnie (miałam odczucie, że nieco sarkastycznie): "Córciu, ty jesteś dziecię niewinne, powiedz czy coś tam widzisz?"
Przyglądałam się bardzo rzetelnie, i wreszcie powiadam z żalem i zgodnie z prawdą, że nic wcale.
No a kupa tych rozmodlonych ludzi pokazywała sobie roztrzęsionymi rękami wieżę "Tam, z lewej strony! O, znów się pokazała!"
No i tak to jest z tymi widzącymi.
Na marginesie: przysięgam, ze byłam wtedy naprawdę niewinnym dziecięciem, poza umiarkowanym pyskowaniem nie miałam żadnych grzechów.
Właśnie tak powstają legendy
